Als wij niet goed naar ons honger- en verzadigingsgevoel luisteren, kan het verzadigingsgevoel verloren gaan en insuline -resistentie optreden. Oftewel, er is geen insuline meer beschikbaar om suikers in de cellen te laten en je hebt juist meer trek, waardoor suikers in het bloed opstapelen. Diabetes kan het gevolg zijn. Doordat verzadiging niet meer optreedt, heb je constant zin om te eten.
De LCN- hormonen Lipocalin-2 en -13 kunnen het
verzadigingsgevoel terugbrengen en insulinegevoeligheid verbeteren. We gaan
minder eten omdat we ons sneller vol voelen. Bovendien blijft de verbranding
hetzelfde, dat kan bij afvallen nogal eens op een laag pitje gaan, waardoor het
afvallen (tijdelijk) stagneert.
LCN-2 en -13 kunnen dus worden ingezet bij de behandeling van
mensen met obesitas bij wie de natuurlijke signalen om zich vol te voelen niet
meer werken.
Let op, teveel LCN-2 is ook niet goed, dit leidt mogelijk tot
ijzerstapeling. Dit kan weer leiden tot Alzheimer. Echter, volgens mijn
kringredenering zou een hoger LCN-2 vaker leiden tot Diabetes waardoor Alzheimer
minder vaak zou moeten voorkomen bij mensen met Diabetes. Dat is niet zo,
logischerwijs. Dus misschien is het wat kort door de bocht dat hoog LCN-2 leidt
tot Alzheimer, dit ziektebeeld is iets ingewikkelder dan dat.
Toch draait alles uiteindelijk om de juiste balans.
En uiteindelijk is het toch gewoon beter om zelf met al je
doorzettingsvermogen de strijd aan te gaan met de die snacktrek, waardoor je uiteindelijk
van nature weer meer LCN-2 en -13 gaat aanmaken. Langer een gezonde voeding volhouden,
betekent dat het hongergevoel vanzelf weer minder kan worden.
https://www.sciencedaily.com/releases/2020/11/201124122921.htm
https://www.sciencedirect.com/topics/biochemistry-genetics-and-molecular-biology/lcn2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten